Avís | Aviso

=> Versió en català (la primera part de l'entrada)

=> Versión en castellano (a continuación del texto catalán)

dijous, 18 d’agost del 2011

Com t'ho diria (3) --- Cómo te lo diría (3)

[Entrada 92]


Com t'ho diria (3)


Després de la segona abraçada em va venir una idea al cap, va ser com un llamp, com un flaix de llum enlluernadora... Com podia ser tan compressiu i tan tendre amb mi? Com podia comprendre tant els meus sentiments? Les meves dificultats? Era normal? Era fruit de la nostra amistat?

Em vaig quedar fitant-lo amb un somriure als llavis, sense atrevir-me a anar més enllà, amb por de trencar l'encant del moment amb una intervenció desafortunada. Estàvem allí a petició meva, era jo qui ho havia demanat, qui tenia alguna cosa per confessar.

—Anem? —va proposar, amb un somriure—. Comença a ser tard i a casa em poden dir alguna cosa. No voldria que em castiguessin un altre cop...

—Tens raó, s'està fent tard i començo a tenir fred. —vaig dir mentre veia que el sol s'havia començat a amagar.

—Tinc la sensació de què no hem acabat, que encara vols que en parlem més... —ara era ell el que mirava a terra mentre caminàvem en direcció a casa.

—Pot ser, la veritat es que tot sovint se m'omple el cap de pors i de dubtes. —vaig respondre mentre pel meu cap rondaven les preguntes que m'acaba de fer sobre la seva actitud i no desitjava altra cosa que aclarir-ho, ves a saber, tot podria ser...

—La veritat es que et vull demanar una mica de temps, m'has agafat per sorpresa... —va dir a mitja veu.

—D'acord, deixem al tema, quan de temps creus que... —vaig fer, no em va deixar acabar.

—No res, una nit, com diu mon pare, consultar amb el coixí i prou.

—D'acord. —vaig afegir i vam canviar de tema.

Vam parlar dels deures i altres temes d'aquells de sempre. I així vam arribar al cantó de casa seva, on ens vam separar amb una xocada de mans. Sempre ho fèiem així. Me'l vaig quedar mirant mentre se n'anava caminant no gaire de pressa, mirant a terra, com si estigués preocupat. Es va girar a mirar-me mentre jo emprenia el camí de casa, ens vam dir de nou adéu al mateix que vam alçar la mà.

No m'ho podia treure del cap, com podia ser tan comprensiu? Semblava que ho hagués viscut, i si fos cert? I si ell també...? Però, per què no ho ha aprofitat i m'ho ha dit? Jo en aquest cas no m'hauria pogut callar, li hauria dit que jo també, i a més li ho hauria dit tot... Li hauria dit que l'estimo, que n'estic enamorat, que el desitjo, que és l'amo del meu cor...

No, no. M'estic enganyant. En sap molt de posar-se a la pell dels altres, sap fer seus els problemes que li expliques i sempre sembla que els hagi viscut, que els teus problemes siguin seus, però quan ho són ho diu...

Una abraçada.





Cómo te lo diría (3)


Después del segundo abrazo me vino una idea en la cabeza, fue como un rayo, como un flash de luz deslumbrante... ¿Cómo podía ser tan compresivo y tan tierno conmigo? ¿Cómo podía comprender tanto mis sentimientos? ¿Mis dificultades? ¿Era normal? ¿Era fruto de nuestra amistad?

Me quedé mirándole fijamente con una sonrisa en los labios, sin atreverme a ir más allá, con miedo de romper el encanto del momento con una intervención desafortunada. Estábamos allí a petición mía, era yo quien lo había pedido, quien tenía algo que confesar.

—¿Vamos? —propuso, con una sonrisa—. Empieza a ser tarde y en casa me pueden llamar la atención. No quisiera que me castigaran de nuevo...

—Tienes razón, se está haciendo tarde y empiezo a tener frío. —dije mientras veía que el sol había comenzado a esconderse.

—Tengo la sensación de que no hemos acabado, que todavía quieres que hablemos más... —ahora era él el que miraba al suelo mientras caminábamos en dirección a casa.

—Puede ser, la verdad es que a menudo se me llena la cabeza de miedos y de dudas. —Respondí mientras por mi cabeza rondaban las preguntas que me acaba de hacer sobre su actitud y no deseaba otra cosa que aclararlo, vete a saber, todo era posible...

—La verdad es que te quiero pedir un poco de tiempo, me has cogido por sorpresa... —Dijo a media voz.

—De acuerdo, dejemos el tema, cuanto tiempo crees que... —dije, no me dejó terminar.

—Nada, una noche, como dice mi padre, consultar con la almohada y basta.

—De acuerdo —añadí y cambiamos de tema.

Hablamos de los deberes y otros temas de esos de siempre. Y así llegamos a la esquina de su casa, donde nos separamos con un choque de manos. Siempre lo hacíamos así. Me quedé mirando mientras se iba caminando no muy deprisa, mirando al suelo, como si estuviera preocupado. Se giró a mirarme mientras yo emprendía el camino de mi casa, nos dijimos de nuevo adiós al tiempo que levantamos la mano.

No me lo podía quitar de la cabeza, ¿como podía ser tan comprensivo? Parecía que lo hubiera vivido, ¿y si fuera cierto? ¿Y si él también...? Pero, ¿por qué no lo ha aprovechado y me lo ha dicho? Yo en ese caso no me hubiera podido callar, le habría dicho que yo también, y además se lo habría dicho todo... Le habría dicho que le amo, que estoy enamorado, que le deseo, que es el dueño de mi corazón...

No, no. Me estoy engañando. Sabe muy bien como ponerse en la piel de los demás, sabe hacer suyos los problemas que le explicas y siempre parece que los haya vivido, que tus problemas sean suyos, pero cuando lo son lo dice...

Un abrazo.

5 comentaris:

Damian ha dit...

van a se novios, casi seguro

Bestia Desértica ha dit...

sabes manejar el suspenso y dejar a uno colgado... espero leer que sigue.

saludos!

Josep Peaceforever ha dit...

Damian: no te puedo desvelar el final, aunque...
---

Didier Freitas: Gràcias me alegra que te siga interesando.
---

Muchas gracias por pasar y muy especialmente por el comentario.

Un abrazo.

Cosimo ha dit...

jejeje...
las susceptibilidades que el amor despierta...

Sigo...

Petons!

Josep Peaceforever ha dit...

Cosimo,

L'amor és terrible... I el que ens arriba a fer patir.

Moltes gràcies per passar i molt especialment pel comentari.

Una abraçada.


--- Traducción del comentario anterior en catalán ---

Peace-for-ever dijo...

Cosimo:

El amor es terrible... Y lo que nos llega a hacer sufrir.

Muchas gracias por pasar y muy especialmente por el comentario.

Un abrazo.
--- ------------------------------------------------ ---

Publica un comentari a l'entrada