Avís | Aviso

=> Versió en català (la primera part de l'entrada)

=> Versión en castellano (a continuación del texto catalán)

dijous, 25 d’agost del 2011

Com t'ho diria (4) --- Cómo te lo diría (4)

[Entrada 93]


Com t'ho diria (4)


—Hòstia puta! Ara resulta que és gai! Què fer quan saps que el teu millor amic és gai?... Merda, merda i merda! —anava pensant en Raül. Es va girar, em va veure com jo emprenia el camí cap a casa i em va dir adéu al mateix que aixecava la mà. Va seguir caminant lentament, mirant a terra. Se sentia cansat, com si hagués fet un gran esforç, li costava de caminar, la motxilla li pesava un horror...

—És que a mi això dels maricons m'ha fet por de sempre, recordo que la meva mare em deia que no havia d'acceptar mai un caramel ni cap altre cosa de ningú si jo no anava acompanyat per algú gran dels de casa. Que no me n'anés mai amb ningú que no conegués i sobretot que no em deixés tocar mai per cap home, ni el toqués... —Va seguir pensant.

—Però és que no se li nota, no és gens efeminat, i és tant divertit... A més, juga molt bé al futbol... I està quadrat, supermarcat, segurament és el que està més bo de tota la classe. Té un culet petit i arromangat, un cintura estreta, i unes bones espatlles... Sempre m'ha fet enveja... I a sobre, és guapo. Porta de cul a totes les nenes. I va i és gai... ¡No és just!

Va continuar sense saber gaire cap a on anava... Es va adonar que s'havia passat el carrer de casa, va haver de recular. Llavors va començar a pensar en la nostra amistat.

—Quant temps deu fer que som amics? Ja ho sé, des de les colònies de sisè, quan vam guanyar junts aquella gimcana per parelles. És que vam riure tant... I és que és el rei de la imaginació i de la bestiesa. Es tan pallasso quan vol... I a més, és llest, ho entén tot de seguida, i en mates no hi ha que el guanyi. Per rematar-ho, és tan bon amic... Sempre em protegeix, procura que estigui amb ell o a prop seu, em busca el un bon lloc... Es preocupa de que estigui content... Clar que jo faig el mateix sempre que puc.

Amb aquests pensaments va arribar a casa. Va dir hola a la mare i se'n va anar a la seva cambra a fer deures i a estudiar... Però no va poder.

Sempre havia somiat que coneixerien dues noies estupendes que serien molt amigues i s'enamorarien un de cada una i que seguirien sent molt amics i anirien junts a tot arreu i... I ara què?

Poc a poc se li va anar embotant el cap. Va començar de nou a repetir-se tota la conversa, tot el que havien parlat tot el que havia pensat...

—Vols dir que no s'equivoca? No serà una cosa passatgera? Diu que n'està segur, però...

Va anar a sopar com un autòmat, no podia pensar en res més, i no en podia dir res a ningú...

—Què tens? Que no et trobes bé? —li va preguntar sa mare.

—És que estic molt cansat, me n'aniré a dormir aviat —li va respondre. Quan va haver sopat... Bé, ben bé no se'n pot dir sopar del que va fer, va menjotejar sense gana, més aviat perquè no el renyessin o el castiguessin. Va anar al bany, es va rentar bé les dents i va orinar. Després a l'habitació, es va treure la roba, es va posar uns calçotets nets i es va ficar al llit.

Una altre vegada li va venir la conversa al cap, els seus pensaments, uns i altres s'anaven repetint sense ordre ni concert. Com si el seu món s'hagués escardat. Li va costar adormir-se, no va ser conscient de quan es va adormir. Va ser una nit tempestuosa, plena de mals sons, va revolucionar tot el llit. De matinada va haver de reordenar la roba del llit perquè no es podia tapar. En Raül es d'aquells que normalment s'adormen després d'una curta estona d'haver-se posat al llit, i a penes es mouen fins que no es desperten. Aquella nit va ser molt diferent. L'endemà tenia febre i no va venir a classe.

Una abraçada.





Cómo te lo diría (4)


—¡Hostia puta! ¡Ahora resulta que es gay! ¿Qué hacer cuando sabes que tu mejor amigo es gay?... ¡Mierda, mierda y mierda! —Iba pensando Raúl. Se giró, me vio como yo emprendía el camino de mi casa y me dijo adiós al tiempo que levantaba la mano. Siguió caminando lentamente, mirando al suelo. Se sentía cansado, como si hubiera hecho un gran esfuerzo, le costaba caminar, la mochila le pesaba un horror...

—Es que a mí eso de los maricones me ha dado miedo siempre, recuerdo que mi madre me decía que no debía aceptar nunca un caramelo ni ninguna otra cosa de nadie si yo no iba acompañado por alguien mayor de mi familia. Que no me fuera nunca con nadie que no conociera y sobre todo que no me dejara tocar nunca por ningún hombre, ni lo tocara... —Siguió pensando.

—Pero es que no se le nota, no es afeminado en absoluto, y es tan divertido... Además, juega muy bien al fútbol... Y está cuadrado, supermarcado, seguramente es el que está más bueno de toda la clase. Tiene un culito pequeño y respingón, una cintura estrecha y una buena espalda... Siempre me ha dado envidia... Y encima, es guapo. Lleva de culo a todas las niñas. Y va y es gay... ¡No es justo!

Continuó sin saber muy bien a dónde iba... Se dio cuenta que había pasado la calle de su casa, tuvo que retroceder. Entonces empezó a pensar en nuestra amistad.

—¿Cuánto tiempo hará que somos amigos? Ya sé, desde las colonias de sexto, cuando ganamos juntos esa gincana por parejas. Es que nos reímos tanto... Y es que es el rey de la imaginación y de la burrada. Es tan payaso cuando quiere... Y además, es listo, lo entiende todo enseguida, y en mates no hay quien le gane. Para rematarlo, es tan buen amigo... Siempre me protege, procura que esté con él o cerca de él, me busca un buen lugar... Se preocupa de que esté contento... Claro que yo hago lo mismo siempre que puedo.

Con estos pensamientos llegó a casa. Dijo hola a la madre y se fue a su cuarto a hacer deberes y a estudiar... Pero no pudo.

Siempre había soñado en que conocerían dos chicas estupendas que serían muy amigas y se enamorarían uno de cada una y que seguirían siendo muy amigos y irían juntos a todas partes y... ¿Y ahora qué?

Poco a poco se le fue embotando la cabeza. Comenzó de nuevo a repetirse toda la conversación, todo lo que habían hablado todo lo que había pensado...

—¿Quieres decir que no se equivoca? ¿No será algo pasajero? Dice que está seguro, pero...

Fue a cenar como un autómata, no podía pensar en nada más, y no podía decir nada a nadie...

—¿Qué te pasa? ¿Que no te estás bien? —Le preguntó su madre.

—Es que estoy muy cansado, me iré a acostar pronto—le respondió. Cuando hubo cenado... Bueno, no sé hasta se puede llamar a cena lo que hizo, mordisquear sin hambre, más porqué no le regañaran o castigaran que por otra cosa. Fue al baño, se lavó bien la boca y orinó. Después a la habitación, se quitó la ropa, se puso unos calzoncillos limpios y se acostó.

Otra vez le vino la conversación en la cabeza, sus pensamientos, unos y otros se iban repitiendo sin orden ni concierto. Como si su mundo hubiera resquebrajado. Le costó dormirse, no fue consciente de cuando se durmió. Fue una noche tormentosa, llena de pesadillas, revolucionó toda la ropa de la cama. De madrugada tuvo que reordenar la ropa de la cama porque no se podía tapar. Raül es de aquellos que normalmente se duermen después de un corto rato de haberse acostado, y apenas se mueven hasta que se despiertan. Esa noche fue muy diferente. Al día siguiente tenía fiebre y no vino a clase.

Un abrazo.

4 comentaris:

Anònim ha dit...

Lo q voy hacer podria conciderarse de mal gusto o no ético, por eso voy a ser breve. Qiero criticar a otro blog, el de alan "DEFINITE". donde se me califico de pedofilo. Lo cual es falso porqe nunca tuve sexo con niños, ni con nadie econtra de su volundad, ni nadie q no tenga capasidad de razonar o ser conciente de sus actos o q no estuviera fisica ni psicologicamente desarrollado lo suficiente. En otras palabras ALAN sensuro mi comentario, el cual simplemente decia q, habia cosas q no me cerraban de sus historias y me hacian dudar de su existencia tal como la comocemos, como tambien me pasa con lukitas. Pero no sensuró el comentario de otro "anonimo", q decia q yo soy un supuesto pedofilo y le aconsejaba borrar mis comentarios. Siendo q yo sigo su blog desde el comienzo y jamas lo insulte ni discrimine.
Por otro lado si yo fuera un pedofilo(q NO lo soy),q cosa vendria a ser lukitas?. al q alan tanto admira....
Es su blog y tiene derecho a q se publiqen los comentarios q qiera pero no a denigrar a un comentarista,de años, porqe no se banca un comentario.
Para terinar me disculpo nuevamente por usar un blog para criticar otro. Pero como no tengo blog por eso lo ago y por tratarse de una acusacion tan seria la q se me hace.
PD: si alguien suprime este comentario d su blog me parece bien. yo me conformo con q esa perona individualmente me alla leido.
GRILLO

Josep Peaceforever ha dit...

GRILLO: tienes razón, no me parece muy correcto que comentes aquí lo que está pasando entre tu y los autores de otros blog. De todas forma excepcionalmente voy a respetarlo, siempre que eso no se convierta en algo habitual.

Un abrazo.

Cosimo ha dit...

Que dificiles son la emociones y, sobre lo mismo, que contrapuestas, a veces...
Que dificil es la adolescencia, que carga tan tremenda descubrir en soledad que tu sexualidad escapa de las pautas... cuantos silencios; cuantas puertas cerradas... cuanto miedo innecesario...

Precioso, Peace-for-ever.

¿Te he dicho alguna vez que me gusta como escribes? jejeje...

Petonarros!

Josep Peaceforever ha dit...

Cosimo,

Moltes gràcies, ja saps el molt que m'alegra saber que t'agradan els meus textos.

Realment l'adolescència és una etapa complexa i plena de descobertes que no sempre són fàcils, però una etapa fonamental en la vida de la persona i tan emocionant...

Moltes gràcies per passar i molt especialment pel comentari.

Una abraçada.


--- Traducción del comentario anterior en catalán ---

Peace-for-ever dijo...

Cosimo:

Muchas gracias, ya sabes lo mucho que me alegra saber que te gustan mis textos.

Realmente la adolescencia es una etapa compleja y llena de descubrimientos que no siempre son fáciles, pero una etapa fundamental en la vida de la persona y tan emocionante...

Muchas gracias por pasar y muy especialmente por el comentario.

Un abrazo.
--- ------------------------------------------------ ---

Publica un comentari a l'entrada