Avís | Aviso

=> Versió en català (la primera part de l'entrada)

=> Versión en castellano (a continuación del texto catalán)

dijous, 17 de març del 2011

Amar és una droga que genera dependència --- Amar es una droga que genera dependencia

[Entrada 49]

Amar és una droga que genera dependència


Estimar, estar enamorat, és com una droga que genera dependència, que t'esclavitza i et fa perdre la raó. Quan estàs enamorat depens tant de l'altre persona, d'aquella persona que t'ha robat el cor que qualsevol cosa que passi et pot ferir, et pot fer patir, et pot partir el cor.

Només conec dues opcions, tirar-t'hi de cap, entregar-t'hi totalment i si convé morir a l'intent; o allunyar-te'n i patir el dolor del trencament i la pèrdua. La segona opció et partirà el cor indefectiblement. Potser que la primera també, perquè pots fracassar, però és la única opció que tens per aconseguir triomfar.

El que no funciona és la prudència, l'intent posar-hi seny, el mantenir-se en un punt intermedi en el que indefectiblement acabaràs aconseguint que el teu estimat dubti del teu amor. I si el que pretens és no patir l'esclavatge de l'amor, així no te'n sortiràs, perquè el patiràs igualment. A l'amor no li valen les equidistàncies ni els punts intermedis i si fas patir a l'altre acabaràs patint-ho tu també. L'amor és un compromís total, una entrega completa, una comunitat emocional a la que no li val la tebior.

Quan la cosa funciona l'un entra profundament dins de l'altre i l'altre dins de l'un (i no estic parlant de follar, que ja ens coneixem), per això les parelles que triomfen acaben assemblant-se, perquè són moltes les coses que comparteixen. Això no vol dir que siguin siamesos i vagin tot el dia enganxats, juntets a tot arreu, és clar que cadascú ha de fer la seva vida i ser ell mateix, però si vol dir que es coneixen a fons l'un a l'altre i l'altre a l'un, que ho saben tot o quasi tot l'un de l'altre... I si no pot ser no pot ser i a més és impossible.

Una abraçada.



Amar es una droga que genera dependencia


Amar, estar enamorado, es como una droga que genera dependencia, que te esclaviza y te hace perder la razón. Cuando estás enamorado dependes tanto de la otra persona, de aquella persona que te ha robado el corazón que cualquier cosa que pase te puede herir, te puede hacer sufrir, te puede partir el corazón.

Sólo conozco dos opciones, tirar a él de cabeza, entregarte a él totalmente y si és necesario morir en el intento; o alejarse de él y sufrir el dolor de la rotura y la pérdida. La segunda opción te partirá el corazón indefectiblemente. Puede que la primera también, porque puedes fracasar, pero es la única opción que tienes para conseguir triunfar.

Lo que no funciona es la prudencia, el intento ponerle cordura, el mantenerse en un punto intermedio en el que indefectiblemente acabarás consiguiendo que tu amado dude de tu amor. Y si lo que pretendes es no sufrir la esclavitud del amor, así no lo conseguirás, porque la sufrirás igualmente. Al amor no le valen las equidistancias ni los puntos intermedios y si haces sufrir al otro acabarás sufriendo tú también. El amor es un compromiso total, una entrega completa, una comunidad emocional a la que no le vale la tibieza.

Cuando la cosa funciona uno entra profundamente dentro del otro y el otro dentro de uno (y no estoy hablando de follar, que ya nos conocemos), por eso las parejas que triunfan acaban pareciéndose, porque son muchas las cosas que comparten. Esto no quiere decir que sean siameses y vayan todo el día enganchados, juntitos a todas partes, claro que cada uno debe hacer su vida y ser él mismo, pero si quiere decir que se conocen a fondo el uno al otro y el otro al uno, que lo saben todo o casi todo el uno del otro ... Y si no puede ser no puede ser y además es imposible.

Un abrazo.

18 comentaris:

Anònim ha dit...

Existen multiples tipos de amor y, por supuesto, multiplicidad de escenificaciones y razonamientos.
Durante el amor romantico, todo nuestro ser se moviliza para alcanzar nuestros objetivos y dejarnos seducir por los aportes y los logros: la aceptacion por parte del otro/a, el cortejo, las puestas en escena, los prologos y posterior conquista (todos los enamorados/as creen que han conquistado al contrario) y, naturalmente, llegar a la cuspide y medirse: el sexo. Por eso, tambien en multiples escenarios, las parejas, se separan. No se buscaban mutuamente sino, a si mismos.

Pero, lo que nos esclaviza no es una actitud de debilidad o dominio por nuestra parte sino, la intervencion las "drogas" que libera nuestro organismo ante la consecusion de un deseo del tipo que sea. Ahi entran en juego monoaminas de la categoria de la adrenalina y, tambien, indolaminas como la serotonina o la melatonina que proporcionan una gran sensacion de placer y,...
en fin; que nuestro cerebro no es tonto. Jajajaja.

¡Ay, el amor! Siempre sera un tema "espinao".
Y es que, el hombre no quiere entenderlo sino, dominarlo.

Besos.

Kotei ha dit...

Pues no es complicado ni na estar enamorado y no hacer el tonto. Creo qeu muchas veces perdemos el norte cuando el amor entra en nuestra vida. De alguna manera no somos capaces de ver las cosas de forma racional, cometemos errores, nos vemos en una montaña rusa de sentimientos que no controlamos, y podemos hacer infinidad de cosas que de otra forma ni pensaríamos que pudieramos ser capaces de hacer. Pero es tan bonito,

Un beso

Anònim ha dit...

http://myhotsecretdiary.blogspot.com/

Z ha dit...

Anda, yo empecé mi post de hoy, bueno, de ayer, con la misma palabra, jaajajjaa

es que claro, te vuelves a abrir el blog, no me avisas, y yo, no me entero. jajajajaja. Ya me tienes de seguidor otra vez XD

Max ha dit...

Por desgracia yo he echo la segunda opción,la más cobarde y miserable.Ya ves si se siente mal,que no hay dia que no pueda parar de pensar en él.
Solo lo saludo y tal,pero no soy capaz de acercarme a él o le evito para no hacerme daño,pero nada.

Yo tengo demasiada cordura y razonamiento para estos temas,por desgracia.Lo gracioso es que puedo ser muy idealista y romantico en el amor pero despues para expresarme y demás soy demasiado razonable y cauteloso.

Me arrepiento de no poder estar con él y que quiera olvidarlo,pero no puedo.Es imposible olvidar su sonrisa,su humildad,su cara de ángle, su gracia,lo buena persona que es,lo cariñoso que es con los demás...Tiene dos miradas que me encantan mucho de él:cuando pone una sonrisa que le hace estar guapisimo con sus dientes,pero no una sonrisa exagerada,y cuando pone una mirada como insinuandote algo,con una sonrisa entre broma y seriedad.Me encanta este chico y de momento no puedo estar con nadie que fuese él, lo amo demasiado.

Un fuerte abrazo.

Max

Bactèria. ha dit...

M'encanta aquest post, ho dic ben enserio, he de dir que m'has ajudat a pensar-hi, perquè ja saps tot allò que m'està passant (Ja que t'has passat pes meu blog) i a més a més ara entenc sa teva opinió.

Em sento atrapat , em sento enamorat, i mai no havia sentit així, gràcies per sa teva inspiració i es teu post ^^

ens veim aviat ^^
Bactéria.

Josep Peaceforever ha dit...

INSOLENTE, Sempre tan docte en aquests temes del ésser humà... Del que volia parlar era de la entrega, de que el temor i la prudència no hi lliguen.
---

Kotei: Para mi que el amor y la razón no ligan bien, estoy convencido de que cuando uno quiere ser racional ante algo tan emocional, tan pasional, como el amor comente un grave error. Querer controlar el amor es como querer ponerle puertas al campo.

Hay que tirarse de cabeza y vivirlo a fondo... Y es que eso que tú dices, es tan bonito.
---

Mangoto, a primera hora de la tarda de divendres no funcionava, després hi he pogut entrar... Ja m'hi tens de seguidor.
---

Z: Estaba convencido de haberte dejado un comentario avisando... Perdoname... Gracias por tu fidelidad.

Tu post y el mío solo coinciden en eso, en la palabra inicial. ;)
---

Max: Solo puede decirte una cosa, si sigues así te quedas sin... Intentándolo solo puedes ganar, ya que puede pasar que lo que era que no, pase a ser que sí. Lo peor que puede pasar es que siga siendo no.
---

Bactéria, ja t'ho dit, crec que aquells ulls blaus t'han ben caçat. Espero que no cometis l'error de refrenar-te ni de voler-lo engabiar perquè sigui només teu.
---

Muchas gracias a todos por pasaros y muy especialmente por cometar.

Un abrazo.

Josep Peaceforever ha dit...

--- Traducción de los comentarios anteriores en catalán ---

Bactéria. dijo...
Me encanta este post, lo digo bien enserio, tengo que decir que me has ayudado a pensar en ello, porque ya sabes todo lo que me está pasando (Ya que te has pasado por mi blog) y además ahora entiendo su tu opinión.

Me siento atrapado, me siento enamorado, y nunca había sentido así, gracias por tu inspiración y se tu post ^^

nos vemos pronto ^^
Bactéria.

18 de marzo de 2011 19:18



Peace-for-ever dijo...


INSOLENTE, Siempre tan docto en esos temas del ser humano... De lo que quería hablar era de la entrega, de que el temor y la prudencia no ligan en ese caso.
---

Bacétria, ya te lo dicho, creo que esos ojos azules te cazado por completo. Espero que no cometas el error de refrenarte ni de querer enjaularlo para que sea sólo tuyo.
--- ----------------------------------------- ---

Anònim ha dit...

Lamento expresarme tan mal. jajaja... lo que queria decir es que, por lo general, cuando uno ama realmente, no duda ante la situacion y la aborda sin vacilar; es una respuesta de caracter instintivo, animal, ya que, durante el enamoramiento real, una de las primeras emociones que se experimentan es : La proteccion. El afan de querer proteger al otro/a. Ahi juega su papel la adrenalina, por ejemplo. Por eso es instintivo, natural y reconocible.
Cualquier otra actitud pasa por el amor propio y, entonces, es deseo. Ahi, aparece el miedo personal; tememos por nosotros, no por el otro/a.
Por eso, esas situaciones y actitudes que describes tan detallamente, escapan a la expresion del amor real. Aunque, los miedos, por supuesto, existen. Y, existen, porque la educacion que recibimos no incluye la obsevacion adecuada de nuestras emociones.
En la novela "El nombre de La Rosa" -por ejemplo, para hacerlo ameno-, Umberto Ecco lo narra de maravilla en la "confesion" que, Atzo, hace a fray William de Baskerville.

Jooo,... ¿Por que sere tan torpe?

Besos.

Thiago ha dit...

Bueno, hoy poco puedo añadir, pues estoy muy de acuerdo. Creo que así debe ser... Hombre, tu exageras cuando hablas de "esclavizar" y yo no creo que hay que llegar a ese punto. Pero si que hay que entregarse al amor sin miedos ni cortapisas. Qué se puede sufrir? si, claro, como te puede caer un rayo encima... Por eso nunca entiendo a esos que dicen tener miedo a enamorarse para luego no sufrir. Es como no querer follar pq luego del orgasmo me quedo peor. Pues no, tanto lo amado como lo follado es lo que te llevas al cuerpo, jajaja.

Amar es lo mas grande, es lo único en realidad que justifica la existencia del hombre. no hay otra cosa. Y escapar del amor es idiota, como escapar del sexo. Entonces si que no se hace nada en este mundo, pues no hay otra cosa. Solo el amor nos da sentido (y esto no es mística, es que es la verdad pq lo demas que es: leer, dormir, trabajar, etc...), nada.

Hay que entregarse al amor coo si fuera cada vez la primera, y disfrutar mientras dure, aunque no hay que desesperarse si se acaba, sino buscar otro. Como tampoco entiendo esos que tanto aman que matan a su amada, con esas frases de o pa mi o para nadie... ¡y la matan! jajaj

En fin, nada mas que decir. Yo amo amar, y amo al amor. jaja Bezos.

Josep Peaceforever ha dit...

INSOLENTE, no t'he vist gens maldestre, a tots ens passa que no sempre encertem a expressar clarament els nostres pensaments. Som humans, és a dir, plens d'imperfeccions.

Tens molta raó en el que dius. Jo hi afegiria que quan un ha patit un fracàs amorós, i tem tenir-ne un altre pot caure en el parany de deixar-se dur per aquest temor i buscar la prudència de què parlo... Però hi pot haver altres circumstàncies que despertin els nostres temors...

Lamentablement no estem educats per atendre a les nostres emocions.
---

Thiago: Estamos tan de acuerdo que no me queda otra opción que la de aplaudir tu comentario... ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap! ¡Clap!....
---

Os agradezco mucho la visita y en especial el comentario. Sobretodo esa aclaración de su comentario anterior con la que me ha premiado INSOLENTE.

Un abrazo.



--- Traducción de mi último comentario en catalán ---

Peace-for-ever dijo...

INSOLENTE: no te he visto nada torpe, a todos nos pasa que no siempre acertamos a expresar claramente nuestros pensamientos. Somos humanos, es decir, llenos de imperfecciones.

Tienes mucha razón en lo que dices. Yo añadiría que cuando uno ha sufrido un fracaso amoroso, y teme tener otro puede caer en la trampa de dejarse llevar por ese temor y buscar la prudencia de la que hablo... Pero puede haber otras circunstancias que despierten nuestros temores...

Lamentablemente no estamos educados para atender a nuestras emociones.
--- -------------------------------------------------------------- ---

Anònim ha dit...

és cert, intentar assenyar un comportament és com esperar que una fulla de fusta aguanti un elefeant... potser l'amor sigui un tipus de poma enverinada: molt bon aspecte però males conseqüències. Pot ser? Tots hem sofrit per amor, però tampoc és dolent. Tot és vida.

Damian ha dit...

al amor hay q dejarse llevar para poder disfrutarlo como lo q debe ser, si uno le va poniendo peros y resquemores, pues no sentira muco la experiencia tan bella q es enamorarse.
abrazo

gerardbcn ha dit...

Quan l´amor és sacrifici, és l´amor més gran?
Si és així, jo l´he viscut.
I també sé que pot no servir de res.
També reconec que no haver-ho viscut seria encara pitjor, però és trist.
No hi ha que capficar-se!
Una abraçada...

Josep Peaceforever ha dit...

Hiddai, n'estic convençut de què l'amor es vida, però la vida es molt dura i moltes vagades l'amor també... Malgrat que crec que es un error tenir-li por.
---

Damian: Creo que estamos totalmente de acuerdo. Eso es, para vivirlo plenamente hay que dejarse llevar.
---

gerardbcn, no em referia a això, tot i que en alguns casos sigui així. Més aviat em referia a què no es pot tenir por, por de l'enamorament. A què un s'ha de deixar estar de prudències, crec que aquesta és una qüestió de tot o res.
---

Muchas gracias por pasaros y muy especialmente por el comentario.

Un abrazo.


--- Traducción de los últimos comentarios en catalán---

Hiddai dijo...
Es cierto, intentar poner sensatez a un comportamiento es como esperar que una hoja de madera aguante un elefante... quizá el amor sea un tipo de manzana envenenada: muy buen aspecto pero malas consecuencias. ¿Puede ser? Todos hemos sufrido por amor, pero tampoco es malo. Todo es vida.
19 de marzo de 2011 10:04

gerardbcn dijo...
¿Cuando el amor es sacrificio, es el amor más grande?
Si es así, yo lo he vivido.
Y también sé que puede no servir de nada.
También reconozco que no haberlo vivido sería aún peor, pero es triste.
¡No hay que preocuparse!
Un abrazo ...
20 de marzo de 2011 16:15


Peace-for-ever dijo...

Hiddai: estoy convencido de que el amor es vida, pero la vida es muy dura y muchas vagado el amor también... A pesar de que creo que es un error tenerle miedo.
---

gerardbcn, no me refería a eso, aunque en algunos casos sea así. Más bien me refería a que no se puede tener miedo, miedo al enamoramiento. A qué uno debe dejar de lado las prudencias, creo que esta es una cuestión de todo o nada.
--- ------------------------------------------------------- ---

Anònim ha dit...

Hay una tercera opción que no contemplaste: amar a varios a la vez.

Sigue siendo un droga, pero no te matará a menos q quieras q te mate!

Besos!

Roberto T ha dit...

¡Ay, el amor!. Creo que es el sentimiento más poderoso que podemos llegar a experimentar en la vida. Cuando amas a la persona que también te ama estás todo el día en las nubes, o generando esas psicodrogas que nombra Insolente. Pero cuando quieres a alguien que ni se fija en tí es terrible, y te tienes que tragar todo eso "velis nolis" ("quieras o no", para los chicos de la ESO). Y es verdad que te lleva a hacer locuras que en estado de "sobriedad" no harías ni por asomo. Peace, me ha gustado muchísimo que hayas planteado este tema, y ya veo que ha dado mucho que hablar. Una forta abraçada.

Josep Peaceforever ha dit...

Luckitas: Eso no lo planteé porque no tengo mucha experiencia, pero creo que tu aportación en esa línea es muy importante. Si te interesa podemos colaborar para reflexionar sobre el tema...
---

Rober Tenique: Cuanta razón tienes, creo que estamos completamente de acuerdo... Ya sabes que se dice que el estar enamorado es un estado de enajenación mental...
---

Muchas gracias por haber pasado y muy especialmente por el comentario.

Un abrazo.

Publica un comentari a l'entrada